Όλοι εμείς όμως οι εργαζόμενοι, οι οικονομικά ασθενέστεροι, οι μετανάστες, οι πιο ευάλωτοι, βιώνουμε στην καθημερινότητά μας σκληρά και πολύ βίαια αυτές τις υποτιθέμενες λύσεις για την «κρίση». Όλοι νιώθουμε ότι η «κρίση» δε θα περάσει για μας, ότι τα μέτρα, αυτά και άλλα σκληρότερα, ήρθαν για να μείνουν, ότι δημόσια αγαθά όπως περίθαλψη, εκπαίδευση, νερό, ηλεκτρικό θα ιδιωτικοποιηθούν. Όλοι καταλαβαίνουμε ότι η διέξοδος του καπιταλισμού είναι το δικό μας αδιέξοδο.
Aπό την πραγματικότητα αυτή δεν ξεφεύγουν οι εργαζόμενοι στον κινηματογράφο-τηλεόραση και γενικότερα στο χώρο του θεάματος. Μέχρι τώρα μας έφτανε ένα καλό μεροκάματο και αφήναμε τα όποια δικαιώματα και κατακτήσεις μας στην καλή θέληση των εργοδοτών. H ατομικιστική νοοτροπία, που είχε αναπτυχθεί όλα αυτά τα χρόνια σε αυτόν τον χώρο εργασίας, η απουσία συλλογικών δομών, που θα μπορούσαν να υπερασπίζονται τα δικαιώματα των εργαζομένων, συνέβαλλαν στην αποκοπή μας από κοινούς εργατικούς αγώνες ενάντια στα μέτρα που ήταν κοινά για όλους και δε μας έδωσε καμία δυνατότητα να αντισταθούμε στην επίθεση που δεχτήκαμε.
Το χτύπημα στον εργασιακό αυτό χώρο, ήταν σκληρό, αφού μετά τη μαζική εισροή εργαζομένων στο θέαμα (ειδικά μετά την εμφάνιση της ιδιωτικής τηλεόρασης), το απότομο κλείσιμο του διακόπτη της διαφήμισης και των καναλιών βύθισε αμέσως στην ανεργία εκατοντάδες τεχνικούς, αλλά και ηθοποιούς, βοηθητικούς ηθοποιούς, συνεργάτες, χειριστές μηχανημάτων. Εταιρείες που έκλεισαν οδήγησαν αρκετούς από τους τεχνικούς στην ανάγκη για συλλογική οργάνωση. Οι τελευταίες προσπάθειες οργάνωσης μέσα από συνελεύσεις των εργαζομένων στη διαφήμιση (μετά από το κλείσιμο της KINO), μέσα από την προσπάθεια δημιουργίας νέων σωματείων, από κλαδικές και πολυκλαδικές συνελεύσεις δείχνουν από τη μία, την προσπάθεια να ανασυγκροτηθεί ο «συνδικαλισμός» του χώρου, αλλά από την άλλη τα θέματα προτεραιοτήτων που μπαίνουν σ’ αυτές δείχνουν σα να μην έχει γίνει αντιληπτό το βάθος της κρίσης, οι αλλαγές που συντελούνται στην εργασία, μέσω των νόμων και των μέτρων, η ριζική αναδιάρθρωση της κοινωνίας, μέσω της φτώχειας και της ανεργίας.
Oι έντονες συζητήσεις γύρω από τις άδειες, τη διαβούλευση για το κινηματογραφικό νομοσχέδιο και τα άλλα θέματα που μπαίνουν στις κλαδικές πρωτοβουλίες, όπως η εκπαίδευση των νέων εργαζομένων, η λίστα ονομάτων που μπορούν να δουλεύουν, δείχνουν ότι κάποιοι έχουν πιστέψει την προπαγάνδα της εξουσίας και των MME, “δηλαδή ότι αύριο - μεθαύριο θα βρουν δουλειά”, ή ότι για να βρουν δουλειά πρέπει να πατήσουν επί πτωμάτων κι ότι αυτό που έκανε η κρίση ήταν να τους κόψει ένα μικρό μέρος του μεροκάματου τους. Σα να μην έχουν ξεφύγει από τη νοοτροπία του «εγώ», του να «σώσουμε το τομάρι μας», του «εμείς» χώρια από την υπόλοιπη κοινωνία.
Aν δεν υπάρξει σύγκρουση με τους εργοδότες και το κράτος, το μέλλον για το μεγαλύτερο κομμάτι των τεχνικών.... θα είναι η μακροχρόνια ανεργία και η φτώχεια. Tα νέα μέτρα και οι νόμοι, που έχουν ψηφιστεί και θα ψηφιστούν, θα μας αναγκάζουν να δουλεύουμε - όταν δουλεύουμε - με βασικούς μισθούς, χωρίς ασφάλεια και χωρίς να μας καλύπτει καμιά συλλογική σύμβαση. Oι αγορές δε θέλουν έργα τέχνης ούτε κοινωνική παιδεία, δε θέλουν κριτικά έργα, δε θέλουν έργα που να αποφέρουν μικρό κέρδος. Ότι έχει απομείνει από αυτό που ονομάζουμε τέχνη, δημιουργία, καλό τεχνικό αποτέλεσμα θα τα έχει σαρώσει όλα το εμπόριο και το κέρδος. Οι προτάσεις μας οφείλουμε να είναι επιθετικές απέναντι στην εργοδοτική τρομοκρατία...
1. H δημιουργία δομής συλλογικής οργάνωσης των τεχνικών κινηματογράφου, τηλεόρασης και θεάτρου. Aυτή δε μπορεί να είναι άλλη από μια γενική συνέλευση όλων των τεχνικών όλων των ειδικοτήτων, εργαζομένων-ανέργων, με ή χωρίς άδεια, όπου όλοι θα μπορούν να θέσουν προβλήματα, όλοι θα μπορούν να προτείνουν λύσεις, όλοι θα μπορούν να αποφασίζουν ισότιμα χωρίς διακρίσεις, ηγεσίες και προνόμια. Οι αποφάσεις της συνέλευσης πρέπει να είναι δεσμευτικές.
2. H ανεργία. H μακροχρόνια ανεργία γίνεται καθεστώς για τους πιο πολλούς τεχνικούς και τίποτε δε δείχνει ότι θα βρουν δουλειά σύντομα στο αντικείμενο τους, αλλά και πέρα από αυτό. Oι άνεργοι δε θα πρέπει να χάσουν την αξιοπρέπειά τους. Αντίθετα μπορούν και πρέπει να γίνουν ένα δυναμικό κομμάτι του αγώνα. Άνεργοι και εργαζόμενοι μπορούμε να βρεθούμε και να πιέσουμε για επιδόματα ανεργίας χωρίς προϋποθέσεις και χωρίς χρονική διάρκεια.
Να συμμετάσχουμε μαζί σε δράσεις εναντίον εταιρειών, που καταπατούν εργασιακά δικαιώματα.
Να επεξεργαστούμε εγχειρήματα παραγωγής πάνω σε μια συνεταιριστική ή κολεκτιβιστική βάση.
Παράλληλα με την προσπάθεια καταγραφής των απασχολούντων τεχνικών, που πάει να γίνει,
θα πρέπει να γίνει και η καταγραφή των ανέργων τεχνικών.
3. H προσπάθεια περιφρούρησης της συλλογικής σύμβασης από όλους και για όλους, από εργαζόμενους και ανέργους, από αυτούς που έχουν άδεια ασκήσεως επαγγέλματος και από αυτούς που δεν έχουν. Πρέπει να υπάρξει συγκέντρωση πληροφοριών για εταιρείες που καταπατούν τη συλλογική σύμβαση ή έχουν κηρύξει στάση πληρωμών, να υπάρξει στοχοποίηση αυτών και δράσεις από τη συνέλευση εναντίον τους. Oι συνελεύσεις των συνεργείων θα παίζουν σημαντικό ρόλο σ’ αυτό, ως ο πρωταρχικός πυρήνας οργάνωσης.
Θα πρέπει να γίνει προσπάθεια από όσους πιο πολλούς γίνεται, να παραδοθούν τα μπλοκάκια TEBE, τιμολογίων και όλοι να έχουμε ένα κοινό ασφαλιστικό φορέα, έτσι ώστε να μην υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ μας. Είναι αναγκαιότητα ο κοινός τρόπος ασφάλισης, ο κοινός τρόπος και χρόνος πληρωμής.
Πέρα από τα εργασιακά θα πρέπει να καταγγέλλουμε τη χυδαιότητα των καναλιών, τόσο για την ποιότητα των προγραμμάτων τους όσο και για τον τρόπο παραγωγής τους.
4.Oι άδειες ασκήσεως επαγγέλματος. Έχει γίνει πολύς λόγος και έχει υπάρξει μεγάλος φόβος και πανικός. Οι άδειες δε μπορούν να λύσουν κανένα πρόβλημα αν εμείς δεν αντισταθούμε στις καταπατήσεις της συλλογικής σύμβασης. Δε μπορούν να μας βρουν δουλειές αν δεν υπάρχουν. ‘Άλλωστε τι χρησιμότητα θα είχε μια άδεια αν δεν υπήρχε συλλογική σύμβαση εργασίας. Το αν πρέπει να υπάρχουν άδειες ή πως θα τις βγάζουμε, θα πρέπει να το αποφασίσουμε όλοι μαζί και σίγουρα αυτό δε μπορεί να γίνει κάτω από συνθήκες πίεσης, πανικού και συμφερόντων.
Οι προσπάθειες που γίνονται αυτόν τον καιρό για συγκρότηση διαφόρων δομών είναι σημαντικές μόνο αν οι εργαζόμενοι - άνεργοι κατανοήσουν τη σημασία της συλλογικής αντιμετώπισης των προβλημάτων.
Oι κλαδικές συνελεύσεις μπορούν να λύσουν προβλήματα του κλάδου ώστε να βοηθούν τη διαδικασία της γενικής συνέλευσης. Να γίνονται αυτόνομες συνελεύσεις σε κάθε συνεργείο, όπου οι τεχνικοί θα συζητούν τα προβλήματα εν τη γένεσή τους, και το συνεργείο να συμμετέχει στη γενική συνέλευση για συνδιαμόρφωση δράσεων.
H εμπειρία από την ETEKT δείχνει ότι μια κάθετη οργάνωση μέσω εκλογών, προσώπων, αντιπροσώπων και εκπροσώπων δε μπορεί παρά να οδηγήσει σε γραφειοκρατία, μικροσυμφέροντα, συντεχνιακές λογικές, προνόμια, σχέσεις με κόμματα και κράτος, αλλά και απάθεια τους εργαζόμενους.
ΑΣ ΞΕΛΑΣΠΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Αρχές δεκαετίας ’90 κι έχει ξεπροβάλλει η ιδιωτική τηλεόραση. Τα κανάλια πολλά, τα προγράμματα επίσης. Η διαφήμιση αρχίζει να παίρνει τα πάνω της και οι μέρες της ευδαιμονίας μόλις έχουν ξεκινήσει. Η μεταβατική περίοδος έχει χαθεί στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και η όρεξη για νέες κατακτήσεις δεν θ’ αργήσει να εμφανιστεί. Η αγορά, έχοντας ανάγκη από νέο αίμα, ανοίγει διάπλατα τις πόρτες της. Εκτός από τους ήδη καταξιωμένους και αξιόλογους συναδέλφους, απόφοιτους κινηματογραφικών σχολών, ξαδέλφια, μπατζανάκηδες, οδηγοί και άλλοι παρατρεχάμενοι μέσα σε λίγα χρόνια στήνουν το σκελετό αυτών που μελλοντικά θα αποτελέσουν τους τεχνικούς κινηματογράφου και τηλεόρασης. Με βδομαδιάτικα που θα ζήλευαν και στελέχη επιχειρήσεων, οι μέρες κυλούσαν καλά και το χρήμα έρεε άφθονο. Χωρίς αυτό βέβαια να είναι αξιόμεμπτο. Εξάλλου, λόγω της εξειδίκευσης, της μη μονιμότητας και της ιδιαιτερότητας της δουλειάς, δικαιολογούνται απόλυτα οι οικονομικές απολαβές των τεχνικών.
Δεν δικαιολογείται όμως ο εφησυχασμός εκείνης της εποχής ότι θα υπάρχει πάντα δουλειά, ότι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, άρα και κανείς λόγος οργάνωσης σε συλλογικό επίπεδο. Τα χρόνια περνούσαν και ουδείς λόγος για άδεια εξάσκησης επαγγέλματος πέρα από όσους την είχαν αποκτήσει ήδη με ένσημα ή εξετάσεις. Και για ποιον λόγο, άλλωστε, αφού κανείς δεν τις ζητούσε, πέρα από την εγγραφή στο σωματείο, και μόνο μπελάς θα ήταν η διαδικασία έκδοσής της. Σε καμία περίπτωση η κατοχή της άδειας δεν εξασφαλίζει αυτόματα και τη γνώση της δουλειάς. Παραδείγματα τεχνικών χωρίς άδεια, με εμπειρία τριάντα χρόνων στο σινεμά υπάρχουν για να μας θυμίζουν ότι οι ανάγκες κάθε εποχής είναι αυτές που σπρώχνουν τις καταστάσεις. Κι ερχόμαστε σήμερα ξαφνικά να θυμηθούμε το ποιος έχει και ποιος δεν έχει άδεια. Σίγουρα δεν μας πήρε ο πόνος για το ποιοτικό αποτέλεσμα παραγωγών στις οποίες συμμετείχαν τεχνικοί χωρίς άδεια, αλλά μάλλον ότι παραγίναμε πολλοί όλα αυτά τα χρόνια, ήρθε και η ανεργία, οπότε, μήπως να αραιώνουμε; Μια άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος που πραγματικά, όπως οδηγούνται τα πράγματα, με την επικείμενη κατάργηση της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, θα χρησιμεύει μόνο ως ενθύμιο.
Διανύουμε μια χρονική περίοδο κομβική στην ιστορία των εργασιακών σχέσεων, κατά την οποία καλούμαστε να χαράξουμε νέους δρόμους συλλογικότητας, αξιοπρέπειας και αλληλεγγύης ή να αφεθούμε στους δρόμους της καταπίεσης, της εκμετάλλευσης και της εξαθλίωσης. Ανά τα χρόνια, στον ελλαδικό χώρο και όχι μόνο η εργατική τάξη έχει δώσει σκληρές μάχες με πολύ αίμα για την απόκτηση εργασιακών δικαιωμάτων, τα οποία, όπως διαμορφώνεται η σημερινή κατάσταση, αν δεν τα προασπιστούμε, θα πάψουν να είναι δεδομένα. Την παρακαταθήκη αυτή που μας άφησαν οι προηγούμενες γενιές δεν πρέπει να την πετάξουμε στα σκουπίδια. Μια παρακαταθήκη που μας θυμίζει ότι οι μεγαλύτερες αλλαγές σε κοινωνικό και εργασιακό επίπεδο ήρθαν έπειτα από συγκρούσεις με την εκάστοτε εξουσία. Σ’ αυτό το σημείο η τέχνη ως μαχόμενη εμπροσθοφυλακή μας καλεί να δώσουμε το έναυσμα μιας δραστηριοποίησης του κομματιού που μας αναλογεί όσον αφορά τους τεχνικούς κινηματογράφου και τηλεόρασης. Μιας αφύπνισης που σε βάθος χρόνου θα έχει ως σκοπό την απόκτηση της κατάστασης από τους τεχνικούς χωρίς διαμεσολαβητές, εκπροσώπους, κρατικά, κομματικά σωματεία. Με όπλο μας το πνεύμα της αλληλεγγύης και με χαρακτηριστικά δράσεων χτίζουμε νέες δομές στον εργασιακό μας χώρο.
Όλα τα περασμένα χρόνια η εκπροσώπηση των τεχνικών κινηματογράφου και τηλεόρασης από τους εκάστοτε προέδρους, αντιπροέδρους και λοιπούς παρατρεχάμενους του σωματείου απέδειξε ότι όχι μόνο καμία προστασία δεν παρέχει στους εργαζόμενους σε περίπτωση μη τήρησης των όρων της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας από τα γραφεία παραγωγής, αλλά και μια στάση απάθειας και αδιαφορίας με μόνη λογική τη μηνιαία είσπραξη της συνδρομής των μελών, με αποτέλεσμα να υπολειτουργεί σε μία κατάσταση απαξίωσης και μιζέριας που θυμίζει ξεχασμένη δημόσια υπηρεσία. Σε μια χρονική περίοδο που το σωματείο συνέχιζε τον βαθύ του ύπνο, φτάσαμε στο σημείο εταιρεία παραγωγής να ζητήσει εκβιαστικά πίσω τα δεδουλευμένα που είχαν καταβληθεί στους εργαζόμενους σε τηλεοπτική σειρά η οποία κόπηκε από το κανάλι. Εν μέσω απειλών, οι τεχνικοί, φοβούμενοι ότι μια πόρτα θα έκλεινε οριστικά γι’ αυτούς (μπορεί και περισσότερες), έδωσαν πίσω τα χρήματα τα οποία είχαν δουλέψει. Αυτός, λοιπόν, ο αξιοθρήνητος θίασος αυτοαποκαλούμενων συνδικαλιστών έρχεται σήμερα, τηρουμένων των αναλογιών, να μας θυμίσει την ανάγκη για συνδικαλισμό. Σ’ αυτές τις δύσκολες μέρες που η ανεργία αυξάνεται και ο φόβος των εργαζομένων είναι εμφανής, δίνεται στην εργοδοσία η μεγαλύτερη ευκαιρία για μειώσεις απολαβών των τεχνικών και αύξηση των ωρών εργασίας. Παράλληλα με την επικείμενη κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, οδεύουμε σε μια κατάσταση πλήρους κατάρρευσης των ήδη «αναιμικών» εργασιακών δικαιωμάτων μας. Στο άμεσο μέλλον, λοιπόν, δεν θα έχουμε να επικαλεστούμε καμία υπογραφή συλλογικής σύμβασης, κανένα ελάχιστο μεροκάματο, κανένα συμφωνημένο ωράριο, καμία υπερωρία. Ο καθένας μόνος του. Ό,τι καταφέρει στην ατομική του σύμβαση, δηλαδή στο ιδιωτικό του συμφωνητικό με την εταιρεία παραγωγής.
Έτσι η ανάγκη γενικών συνελεύσεων είναι επιτακτική όσο ποτέ άλλοτε. Ο καθένας μπορεί και πρέπει να έχει λόγο, γιατί τα προβλήματα του τα γνωρίζει πολύ καλύτερα από τον κάθε εκπρόσωπο, καθώς και προτάσεις που μπορούν να δημιουργηθούν μέσα από συλλογικές διαδικασίες. Μέσα από τις γενικές συνελεύσεις μπορούν να γεννηθούν νέες μορφές συνδικαλιστικής οργάνωσης με νέα χαρακτηριστικά που θα έρθουν μέσα από τη ζύμωση. Ας καταφέρουμε λοιπόν νέες δομές και νέες βάσεις, και να δημιουργήσουμε τις εξελίξεις, όχι να τις κοιτάζουμε.
“Ας ξελασπώσουμε το μέλλον”, για να θυμηθούμε τον Βλαδίμηρο Μαγιακόφσκι που τοποθετεί το πρόβλημα στη σωστή του βάση: “Το μέλλον δεν θα έρθει από μοναχό του, έτσι νέτο σκέτο, αν δεν πάρουμε μέτρα κι εμείς”. Η μόνη απάντηση στον ξεριζωμό των ονείρων μας είναι η αντίσταση. Η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας θα είναι η ταφόπλακα των όποιων εργασιακών δικαιωμάτων μας, που με τόσο αίμα και αγώνες έχουν κερδηθεί. Γιατί αυτοί οι αγώνες αναδεικνύουν τη δύναμη της συλλογικότητας ενάντια στο κυρίαρχο πρόσταγμα της εξατομίκευσης και της υποταγής, ενάντια στην παθητική αποδοχή της μοίρας των εργατών ως αντικείμενα εκμετάλλευσης από την εργοδοσία και χειραγώγησης από τα κόμματα και τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Γιατί αυτοί οι αγώνες που αντιμετώπισαν την άγρια επίθεση των κατασταλτικών μηχανισμών αλλά και την ιδεολογική επίθεση των κομματικών μηχανισμών αναδεικνύουν την επιτακτικότητα της πάλης για μια κοινωνία χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση, χωρίς κυρίαρχους και κυριαρχούμενους. Γιατί αυτοί οι αγώνες είναι ένα κομμάτι της ιστορίας μας, της ιστορίας όσων αγωνίζονται για την ολοκληρωτική καταστροφή της αδικίας, της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης.
Όταν έπειτα από χρόνια κοιτάξουμε πίσω και αναλογιστούμε πώς αντισταθήκαμε στην εργασιακή βαρβαρότητα που βιώναμε, το ιδανικό θα ήταν να έχουμε δώσει τη μάχη παρά να σηκώσουμε τα χέρια και να παραδοθούμε δίχως αυτή.
Σύντομο 'βιογραφικό'
Οι Διακόπτες δημιουργήθηκαν στις αρχές του 2009. Η πρωτοβουλία ξεκίνησε από κάποιους εργαζόμενους τεχνικούς που γνωριζόμασταν λίγο ή πολύ είτε μέσα από τους χώρους της δουλειάς, είτε και εκτός δουλειάς, με αρχικό στόχο να βρεθούμε μαζί και να συζητήσουμε για τα προβλήματα του χώρου μας.
Εργαζόμενοι από διαφορετικές ειδικότητες, αλλά και χώρους του θεάματος (κιν/φος, τηλεόραση, θέατρα, συναυλίες κ.α.) προσπαθήσαμε να βρούμε τις κοινές μας συνισταμένες. Πέρα από την πεποίθηση ότι οι απαντήσεις και οι αγώνες μας πρέπει να είναι αποτέλεσμα συλλογικής προσπάθειας μακριά από κάθε είδους μεσάζοντες, μας πήρε αρκετό χρόνο για να υπάρξει μία πρώτη ζύμωση. Από τις αρχικές ήδη κουβέντες μας, φάνηκε ότι προτεραιότητα μας δεν είναι η δημιουργία ενός ακόμα σωματείου, αλλά ο διάλογος πάνω σε ζητήματα που δεν είχαμε ποτέ από κοινού συζητήσει, σε ένα πλαίσιο αντιιεραρχικό και με άμεσες διαδικασίες.
Το Μάη του 2009 κατεβήκαμε στην πορεία της Πρωτομαγιάς μαζί με τα πρωτοβάθμια σωματεία. Έκτοτε, στην “εποχή του ΔΝΤ” πια, βρεθήκαμε αρκετές φορές στο δρόμο μαζί με συνάδελφους που νοιώσαν την ίδια ανάγκη με μας να διαδηλώσουν, σε ένα χώρο όπου η έννοια της συλλογικής διαμαρτυρίας είχε χαθεί και ξεπουληθεί από καιρό.
Πιστεύουμε ότι ο ζωτικός χώρος των εργατικών αγώνων βρίσκεται στο δρόμο, μαζί με τους άλλους εργαζόμενους και όχι πίσω από γραφεία και κάλπικους διαλόγους. Η αλληλεγγύη προς τους συνάδελφους πρέπει να βρίσκεται πίσω από κάθε μας πράξη και οι αγώνες μας να ξεκινάνε από τη βάση, από εμάς τους ίδιους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου