Με αφορμή μια πολύ καλή ταινία,βγαλμένη από τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία,αυτό το άρθρο σφίγγει το τρεμάμενο χέρι στο όπλο ενάντια στην ''κανονικότητα''.

ΚΥΝΟΔΟΝΤΑΣ

 του Αντώνη Αντωνάκου 

 Ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των καθαρμάτων.

                                               Samuel Johnson

Μετά την ορκωμοσία της κυβέρνησης μάθαμε ότι την εξουσία της χώρας ανέλαβαν οι «αντιεξουσιαστές». Kατά τον ίδιο τρόπο στην πρώτη σκηνή του «Κυνόδοντα» μια κασέτα σε ένα ιδιότυπο linguaphone μας διδάσκει ότι η θάλασσα είναι ένα είδος πολυθρόνας, ο αυτοκινητόδρομος ένας από τους ανέμους και η καραμπίνα είναι πουλί. Και η λογική του Οργουελικού «1984» συνεχίζεται στη φιλμική και παράλληλα στην πολιτική μας ζωή, εφ' όσον η κατάληψη της χώρας από το ΔΝΤ αποκαλείται «σωτηρία της πατρίδας» και το μουνί (στο φιλμ) ονομάζεται «λάμπα».

Εκτός όμως από τη διαστρέβλωση του νοήματος των λέξεων, η ομιλία των κινηματογραφικών ηρώων ισοπεδώνει και την εκφορά του λόγου, αφού οι φράσεις προφέρονται άχαρα, παράτονα, άψυχα, μηχανικά. Ασφαλώς ο κήνσορας αυτού του είδους εκφώνησης είναι ο πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου, του οποίου οι προτάσεις ακούγονται σαν αχθοφόροι που απρόθυμοι και κατάκοποι μεταφέρουν τις έννοιες όπως το οποιοδήποτε αγώι. Οι λέξεις τονίζονται λάθος και το νόημα γλιστρά ασυνάρτητο ισοπεδώνοντας κάθε λογική αλληλουχία.
  

Η περιχαρακωμένη, ξενοφοβική και μισαλλόδοξη οικογένεια του «Κυνόδοντα», που δημιούργησαν οι φιλόστοργοι και προστατευτικοί γονείς, συνιστά ακριβέστατο πατρόν της ελληνικής κοινωνίας. Είναι το όνειρο του Βορίδη, του Άνθιμου του Ραγκούση και του Λοβέρδου. Είναι η κυνική απόφανση του Βενιζέλου που δηλώνει ότι επενδύουμε στις σφαγές αμάχων στη Λιβύη και τα 6,5 εκατομμύρια ευρώ που μας στοιχίζει ο μηνιαίος βομβαρδισμός θα γεννήσουν κέρδος. Προκειμένου να θωρακίσουν το Τείχος του Αίσχους που ορθώνουν γύρω από τα παιδιά μας πλάθουν έναν αδελφό φυγάδα, έναν φανταστικό εξωμότη και του φορτώνουν τον ακτιβισμό της αριστεράς, το κίνημα «Δεν πληρώνω», την αναρχία, την τρομοκρατία, τη Γρίπη, την Κερατέα.

Η μεγάλη απειλή, οι Σκοπιανοί, οι Αλβανοί, οι Τούρκοι, οι Βούλγαροι, είναι μια «γάτα με σφυρί», όπως προειδοποιεί εκτάκτως ο πατέρας, κατηγορηματικός και αιματόβρεχτος σαν δελτίο ειδήσεων. Σαν Πρετεντέρης που νουθετεί με ασφαλίτικο αλλά και συνάμα πατρικό τόνο τα μειράκιά του. 
  

Το σεξ, υψηλής ασφαλείας σύμφωνα με τις προδιαγραφές της αρχιεπισκοπής, επιτρέπεται μόνο για το αγόρι της οικογένειας και αποκτάται με γονική παροχή. Πρόκειται για ένα είδος γυμναστικών ασκήσεων ή χειρουργικών επεμβάσεων με πιθανή εκσπερμάτωση. Όταν παραβιάζονται οι κανόνες, η αιμομιξία γενικεύεται. Την κόρη που δραπετεύει καταδιώκουν τα γαβγίσματα των αδελφών, όπως προβλέπει η εκπαίδευση από τους εκφωνητές των οκτώ. Σύμφωνα με το πρόγραμμα, όφειλε να παραμείνει στο οικογενειακό κελί μέχρι να της πέσουν τα δόντια ή μέχρι να ξοφλήσουμε τα εθνικά δάνεια. 

Η κυρία Όλγα Τρέμη κουνάει το δάχτυλο σε παιδιά που τα βαφτίζουν στα δύο χριστιανούς και στα εικοσιδύο  τρομοκράτες. Στα παιδιά που έπαιρναν επαίνους όταν διαβάζαν εξωσχολικά βιβλία μα τώρα τα προσκομίζουν ως αποδεικτικά εναντίον τους. Στα παιδιά που τους φορούσαν λευκά πουκάμισα στις παρελάσεις και τώρα άσπρα αλεξίσφαιρα στα δικαστήρια.   

Το 1987 σε μια ιστορική ομιλία έναρξης του κύματος του νεοφιλελευθερισμού η ανέραστη κυρία Θάτσερ είχε εκφράσει με τον πιο ξεκάθαρο και ουσιαστικό τρόπο το μέλλον που ετοίμαζε για όλους εμάς ο κόσμος της αγοράς. Δεν υπάρχει κοινωνία είχε πει υπάρχουν οικογένειες και επιχειρήσεις. Οι άνθρωποι πρέπει να νοιάζονται πάνω από όλα για τον εαυτό τους.

Διδαχτήκαμε λοιπόν να αγωνιζόμαστε ο ένας ενάντια στον άλλον για να μπορούμε να επιβιώσουμε στο αναγκαίο κλίμα ανταγωνιστικότητας. Είδαμε όλες τις επιθυμίες και τις ανάγκες μας να γίνονται εμπορεύματα. Ο ατομικισμός και η αδιαφορία έγιναν η βάση του κοινωνικού οικοδομήματος. Το κατεστημένο της οικονομικής ελίτ με νύχια και με δόντια έστησε ένα καθεστώς υποκουλτούρας πολιτικής και πολιτιστικής. Ουρλιάζει εδώ και χρόνια.

Κατατρεγμένοι όλου του κόσμου επιστρέψτε στα σπίτια σας. Οι αγώνες τελείωσαν, οι απεργίες ξόφλησαν, το θέαμα τέλειωσε, δεν έχει πια τίποτε να περιμένετε. Πάρτε μαζί σας και τους καινούργιους προλετάριους που δημιουργούν τα μεταναστευτικά κύματα. Αφρικανούς, Πακιστανούς που σκαρφαλώνουν στους φράχτες της μεσογείου για να πουλήσουν ένα γρατσουνισμένο σιντί για να γλείψουν κι αυτοί λίγο το κόκκαλο ευδαιμονίας του αμερικανικού ονείρου που διδάχθηκαν στις αποικίες απʼ τα media του πολιτισμένου κόσμου. Αυτά που ξεπάστρεψαν όσους λυπήθηκε η σύφιλη. Πάρτε μαζί σας τους νεόφτωχους πρώην μικρομεσαίους που ξεβράζει η οικονομική κρίση. Άνθρωποι σταματήστε να πιστεύετε σε έναν καλλίτερο κόσμο. Τα όνειρά σας ήταν φαντασιώσεις, οι ιδεολογίες σας σκόνη. Ξαναγυρίστε στην εκκλησία και στην μεταφυσική. Στις καφετζούδες και στα μέντιουμ. Κάντε έρωτα μέσω skype, καυλώστε στο facebook. Η ανθρώπινη επαφή ήταν βίτσιο των μαρξιστών. Η συνεχής ροή διαστροφή του Ηράκλειτου. Η θεωρία της εξέλιξης ανωμαλία του Δαρβίνου. Δικαιοσύνη, ισότητα, αδελφότητα λέξεις όλο υποκρισία και ψέμα. Στο εξής ο καθένας να κοιτάζει τον εαυτό του. Κάτω η πάλη των τάξεων. Ζήτω η πάλη όλων εναντίον όλων. 

Σε ποιες τρύπες όμως κρύβονται οι διανοούμενοι; Τα πολύτιμα ταλέντα και τα ανοιξιάτικα βλαστάρια της σκέψης τι απέγιναν; Οι ήρωες των ιδεών, οι σημαιοφόροι του πνεύματος, οι παλαιστές του επιχειρήματος; Χάθηκαν. Απέμειναν στους δέκτες οι δήθεν σοφοί, οι δοκησίσοφοι του Πλάτωνα, που μετά το αποκαλούμενο τέλος των μεγάλων ιδεολογιών επέστρεψαν να κοιμηθούν τον ύπνο του συντηρητισμού και μαζί να αποκοιμίσουν και τους υπόλοιπους. Αυτές οι παρηκμασμένες, κλαψιάρικες και κυνικές ψευδοελίτ που προωθούν μια ιδεολογία μαλθακή χωρίς σύσταση και ουσία. Σκληρή σαν γρανίτη για τους νέους και τους αδύναμους. Που μεταφέρουν πάντα τη συζήτηση σʼ έναν κόσμο τόσο αγνό και πλυμένο που αρνούνται πλέον να λερωθούν με θέματα όπως η εκμετάλλευση, η διαφθορά, το ψέμα.

Στην Ελλάδα ανακηρύξαν ποιητή τον ασήμαντο Χυτήρη που τρέχει με τη μερσεντές του από ίδρυμα σε ίδρυμα διαβάζοντας ποιήματα. Αφήνοντας σπουδαίους συγγραφείς να πεθαίνουν στην ψάθα. Απʼ τον Παπανούτσο της φιλελεύθερης συμπόνιας ενός αστικού μύθου περάσαμε στις κατουρόκαυλες του Ράμφου και στις κλάψες της Δημουλά. Κι απʼ το μπανιστιρτζή Ανδρουλάκη στη γλίτσα στου νεορθόδοξου Γιανναρά με το νερόβραστο δασκαλίστικο παροξυσμό. Αυτή είναι η επίσημη διανόηση την εποχή της κρίσης προστατευμένη πάντα στην αγκαλιά του πράσινου εργολάβου του σοφού καναλάρχη που υγραίνεται όταν προφέρει τις λέξεις αγορά ανάπτυξη προσφορά ζήτηση απόδοση.

Σκέλεθρα της δημοσιογραφίας, της λογοτεχνίας, της δημόσιας διοίκησης, που περιφέρονται στα κανάλια και μας βομβαρδίζουν με τις φιλελεύθερες ανοησίες τους εν είδει διατεταγμένης υπηρεσίας. Ένα μάτσο δήθεν που έχουν κατακλύσει τη χώρα και προσπαθούν να διατηρήσουν το δημιουργηθέν καθεστώς, αυτό που απλόχερα τους έχει παραχωρήσει αναγνώριση, βήμα, χρήμα και λοιπά αγαθά.    

Ο διανοούμενος των μέσων είναι υπερόπτης. Γαμεί και δέρνει χωρίς φόβο. Τα λέει χύμα στον Παπαχελά. Μας φτύνει με τα σάλια του. Βάζει στον ίδιο παρανομαστή την ορμή του απεργού με το μένος του χούλιγκαν. Την οργή του ανέργου με την βλακεία του θρησκόληπτου. Σνομπάρει τους αγώνες και τα κινήματα αποκαλώντας τζαμπατζήδες όσους διεκδικούν. Βέβαια για τις υπηρεσίες του συντρώγει με τον μέγα καταπιόνα υπουργό προπαγάνδας. Μαζί ακκίζονται, είρωνες και αφʼ υψηλού, αλληλολείχονται πληρώνοντας το μεσημεριάτικο φουαγκρά τους με το κατοστάρικο που έκοψαν απʼ το συνταξιούχο, την εργαζόμενη μάνα, το βιομηχανικό εργάτη, τον οικοδόμο. Αλλά και το δώρο που έκοψαν απʼ τον πρασινοφρουρό οπαδό τους που κουνάει την προεκλογική σημαιούλα. Αυτόν που καταπίνει αμάσητη όποια καινοτομία και να του πασάρουν απʼ τη χωματερή του εξωτερικού ο Πανάρετος και η πανάρετη αντιλόπη του εκσυγχρονισμού. Αυτόν που οδηγείται ως σφαχτό στη σούβλα περιμένοντας την ανάσταση, λοιδορώντας τους απεργούς, υπερασπιζόμενος δήθεν το δικαίωμα στην εργασία όπως ο παιδεραστής πατέρας υπερασπίζεται το δικαίωμα στο βιασμό του παιδιού του.

Για ένα κράτος που υπηρετεί τους κρατικοδίαιτους ιδιώτες αρμέγοντας τον λαό υποβάλλοντάς τον σε μόνιμη υποταγή στους τοκογλύφους και τις τράπεζες, με έναν πρόεδρο της δημοκρατίας αχυράνθρωπο που υπογράφει καταδικαστικές αποφάσεις παραβιάζοντας κατάφωρα το σύνταγμα που υποτίθεται διασφαλίζει, με διανοούμενους που δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα που έχουν άπαντες οι πολίτες αλλά και την υποχρέωση να αρνηθούν να υπακούσουν και να προβάλουν αντίσταση στην κυβέρνηση όταν η τυραννία της είναι βαριά και δυσβάσταχτη. Δικαίωμα κατοχυρωμένο με αίμα και σαφώς διατυπωμένο εδώ και δυόμισι χιλιάδες χρόνια απʼ το Σοφοκλή στην Αντιγόνη που την κανιβαλίζουν στην Επίδαυρο με κρατικά έξοδα για να διασκεδάζει την πλήξη της η άρχουσα τάξη τα καλοκαίρια.

Ω ναι η οργή είναι αγενής. Δεν έχει καλούς τρόπους. Η οργή είναι καταρρακωμένη συνείδηση, τραυματισμένη αξιοπρέπεια, κοινωνική απομόνωση, ανέχεια, εξαθλίωση, εξορία απʼ τα κοινά.      

Όταν ένα φυτό αδυνατεί να ζήσει σύμφωνα με τη φύση του, πεθαίνει. Το ίδιο και ο άνθρωπος. Γιʼ αυτό θα πρέπει να γίνει συνείδηση ότι το πρόβλημα δεν είναι κάποιο απροσδιόριστο και συνεχές χρέος  ή έλλειμμα αλλά το σύστημα που τα παράγει. Ο καπιταλισμός έχει αρχίσει να τρέφεται απ΄τις σάρκες του. Δηλαδή με ανθρώπινο κρέας. Τα μεγάλο ζητούμενο είναι η ταξική πάλη. Η ισοκατανομή του πλούτου. Η κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Η φυσιοκρατική αντίληψη του κόσμου.

Η πολιτική ανυπακοή είναι η πλέον αρμόζουσα ηθική στάση. Βγάζει τη γλώσσα σε εθελόδουλους και συμβιβασμένους δημιουργώντας τις συνθήκες που θα σμπαραλιάσουν το παλιό και θα γεννήσουν το καινούργιο. Οι άνθρωποι πρέπει να υψώσουν το ανάστημά τους μπροστά στην ψωραλέα δημοκρατία λάστιχο που παράγει δουλεία και πολέμους, προσφέροντας κάτι περισσότερο από μια ευτελή ψήφο.      

Το σύστημα αυτό που κοινωνικοποιεί τις απώλειες και ιδιωτικοποιεί τα κέρδη είναι καταδικασμένο να πεθάνει. Το ψυχορράγημά του όμως θα είναι βασανιστικό για τον άνθρωπο εάν δεν γίνει κοινή συνείδηση η καβαφική Δυνάμωσις:
         

 Όποιος το πνεύμα του ποθεί να δυναμώσει
να βγει απʼ το σέβας κι από την υποταγή.
Aπό τους νόμους μερικούς θα τους φυλάξει,
αλλά το περισσότερο θα παραβαίνει
και νόμους κʼ έθιμα κι απʼ την παραδεγμένη
και την ανεπαρκούσα ευθύτητα θα βγει.
Aπό τες ηδονές πολλά θα διδαχθεί.
Την καταστρεπτική δεν θα φοβάται πράξι·
το σπίτι το μισό πρέπει να γκρεμισθεί.
Έτσι θʼ αναπτυχθεί ενάρετα στην γνώσι.