Παράταση υποχρεωτικής εργασίας στα 40 έτη.
Μείωση της βασικής σύνταξης.
Μείωση του βασικού μισθού.
Μείωση των αποζημιώσεων.
Περικοπή μισθών.
Απελευθέρωση των απολύσεων.
Κατάργηση της συλλογικής σύμβασης εργασίας .
Εξίσωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης για τις γυναίκες
Όπως έσκασε η φούσκα της ισχυρής ελλάδας των ολυμπιακών, του καταναλωτισμού και της ιδεολογίας της ατομικής ευδαιμονίας, έτσι έσκασε και η φούσκα της παραγωγής στο χώρο του θεάματος. Όλοι όσοι επένδυσαν στο θέαμα τα τελευταία 20 χρόνια ανοίγοντας την αγορά εργασίας, αποκομίζοντας κέρδη και υπερκέρδη, τώρα σιγά σιγά αποσύρονται μετατρέποντας σε περιουσίες κλεμμένες υπερωρίες, μισθούς και ένσημα εργαζομένων. Όταν τα μεροκάματα, οι εισφορές και οι φόροι θα έχουν μειωθεί στο ελάχιστο ίσως να επενδύσουν πάλι στους ίδιους ή σε άλλους τομείς.
Η ‘ίδια η φύση του καπιταλιστικού συστήματος αποκλείει στον εργαζόμενο τη διαμόρφωση της αγοράς εργασίας και της ποιότητας των προϊόντων της.
Η μαζική παραγωγή πολιτιστικών σκουπιδιών (διαφημιστικά-προπαγανδιστικά, κομματική προβολή, σαπουνόπερες και reality) αποσκοπούσε στο κέρδος και στην αναπαραγωγή καταναλωτικών προτύπων. Οι εργαζόμενοι στη βιομηχανία του θεάματος δεν διαφέρουμε από τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Τόσα χρόνια οι εργοδότες προσπαθούνε να περάσουν την λογική ότι είμαστε συνεργάτες στις παραγωγές που κάνουνε. Οι «εικονικές» πτωχεύσεις εταιριών παραγωγής και οι στάσεις πληρωμών κατέδειξαν ότι ούτε συνεργάτες, ούτε συμπαραγωγοί είμαστε.
Η ελληνική κυβέρνηση με πρόφαση την αποφυγή της εθνικής πτώχευσης, και τη μελλοντική ανάπτυξη θεσμοθετεί με τα νέα μέτρα τη σφαγή εργασιακών κεκτημένων, εξασφαλίζοντας τα συμφέροντα των εργοδοτών.
Το σχέδιο εθνικής σωτηρίας χρειάζεται «συνεργάτες» . Η κοινωνική συναίνεση δεν είναι όμως δεδομένη . Η εξαγγελία και η ταχύτητα επιβολής των νέων μέτρων προκαλεί οργή χωρίς ακόμα να έχουμε υποστεί το σύνολο των συνεπειών στη καθημερινότητα μας. Η κοινωνική νομιμοποίηση των μέτρων εξαρτάται από τους ταξικούς αγώνες που θα δοθούν σε βάθος χρόνου στους δρόμους και στους εργασιακούς χώρους. ΄Όσοι δεν συναινούν, μέσω ΜΜΕ, κομμάτων, συνδικάτων, δέχονται βίαιη κρατική καταστολή.
Η προσπάθεια συναίνεσης μέσω της προσδοκίας ότι η κρίση είναι εφήμερη και αναστρέψιμη στο υπάρχον σύστημα ακούγεται σαν ανέκδοτο.
Η επίπλαστη ευδαιμονία του 90 έχει καταρρεύσει γεννώντας την ανάγκη νέων απαντήσεων σε διαχρονικά ερωτήματα.
Ø Το κέρδος πρέπει να ορίζει την εργασία μας;
Ø Να λειτουργούμε με βάση το ατομικό ή το συλλογικό συμφέρον;
Ø Μπορούμε να αποφασίζουμε τι παράγουμε πώς το παράγουμε και πώς αυτό διανέμεται ;
Ø Μπορεί η διαφήμιση να καθορίζει την ποιότητα και την ποσότητα του «πολιτιστικού έργου» ;
Ø \Θέλουμε διαχειριστές για τις ζωές μας ή να τις πάρουμε στα χέρια μας ;
Βρίσκουμε τους εαυτούς μας πέρα από συντεχνιακές και αντιπροσωπευτικές λογικές οι οποίες απλά ανακυκλώνουν τα συμφέροντα των εταιριών παραγωγής και επαναπαύουν τους εργαζόμενους στο σκεπτικό ότι κάποιοι άλλοι θα αγωνιστούν για εμάς ερήμην μας.
Έμπρακτη αλληλεγγύη σε ανέργους και απολυμένους συναδέλφους.
Θέτουμε τους εαυτούς μας ανταγωνιστικά προς τις υποτιθέμενες λύσεις για την έξοδο από τη κρίση, που θέλουν να προβάλουν τις «συνεργασίες» παραγώγών, καλλιτεχνών και τεχνικών.
Λύσεις γεννιούνται μόνο μέσα από συλλογικές διαδικασίες, από συνελεύσεις, από μαζικές κινητοποιήσεις.
Συλλογικά, αντιεραρχικά, αυτοοργανομένα.
Να αντισταθούμε στη λεηλάτηση των δικαιωμάτων μας.
Να συγκρουστούμε με τη λογική της συναίνεσης.
Να επιτεθούμε με τα όνειρα μας.
