Η οικονομική συγκυρία και οι καταστροφικές συνέπειες της στην καθημερινότητα των εργαζομένων, φέρνουν αλλαγές στον τρόπο σκέψης τους και της συνείδησης τους, καταρρίπτοντας κάθε αυταπάτη για επιστροφή στο ‘’καλό’’ παρελθόν που μέχρι και τώρα θρέφουν οι πολιτικοί. Το εκβιαστικό δίλημμα ‘’ή δεχόμαστε τα μέτρα ή βουλιάζουμε’’ δεν περνάει. Πλέον είναι δεδομένη σε όλους η οικονομική και παραγωγική κατάρρευση, είναι πλέον εμφανής σε όλους η δικτατορία των αγορών που κατέκτησαν κάθε πτυχή της κοινωνίας, άλωσαν αξίες και συνειδήσεις, γκρέμισαν σε μία νύχτα κατακτήσεις δεκαετιών.
Το πολιτικό σύστημα μη έχοντας πια καμιά νομιμοποίηση προσφεύγει σε όλο και πιο τρομοκρατικούς και τυραννικούς τρόπους άσκησης της εξουσίας όπως το νοιώσαμε εφιαλτικά στην πορεία της απεργίας της 11ης Μάη με το παρά λίγο δολοφονικό χτύπημα στον Γ.Κ. και τον τραυματισμό άλλων 80 διαδηλωτών από τα Μ.Α.Τ. Ο κοινωνικός ιστός διαλύεται και η εργατική τάξη μετατρέπεται σε αναλώσιμους φτωχούς.
Τα κοινωνικά κομμάτια τρομοκρατημένα, χωρίς αντιστάσεις και ανακλαστικά στρέφεται το ένα εναντίον του άλλου. Ο κοινωνικός κανιβαλισμός πήρε σάρκα και οστά όπως είδαμε με τα πογκρόμ ελλήνων-φασιστών εναντίον μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας με αφορμή την άγρια δολοφονία
ενός ανθρώπου για μία κάμερα. Ο ισχυρότερος εναντίον του αδύναμου, ο έλληνας εναντίον του μετανάστη, ο μεσαίος εναντίον του πληβείου, ο κατέχων άδεια ασκήσεως επαγγέλματος εναντίον αυτού που δεν έχει.
Οι τεχνικοί στον εργασιακό χώρο του κινηματογράφου-τηλεόρασης εισπράττουν και αυτοί με τη σειρά τους όλη την κρίση με πολύ μεγάλη ανεργία, μεγάλη μείωση των εισοδημάτων τους και ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις. Επιδίωξη των εργαζόμενων σ΄ αυτόν το χώρο δεν είναι πλέον η ευημερία όπως ήταν, αλλά η επιβίωση. Σ΄ αυτή την κοινωνική και εργασιακή πραγματικότητα το μέλλον μοιάζει ζοφερό αν αφεθεί στα χέρια της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας.
Είναι ανάγκη να ανασυρθούν από τη συλλογική μνήμη διαδικασίες και εργαλεία που ξεχάστηκαν, είναι ανάγκη να χρησιμοποιηθούν τα ‘’όπλα’’ που υπάρχουν τώρα για να μπορέσουμε να αντισταθούμε απέναντι στη βαρβαρότητα που έρχεται. Αλλά ταυτόχρονα θα πρέπει να δημιουργηθούν και να χτιστούν μέσα στα ερείπια δομές και οργανώσεις που δεν θα επιτρέψουν να επαναληφθεί η ιστορία, που θα δημιουργήσουν ένα κόσμο που θα παράγει για τις ανάγκες του και θα ικανοποιεί τις πραγματικές επιθυμίες του.
Όλοι μαζί, συλλογικά.
ΟΡΓΑΝΩΣΗ
Η οργάνωση των τεχνικών στον κινηματογράφο-τηλεόραση δεν μπορεί να είναι ίδια μ’αυτήν που έθρεψε την αδιαφορία στους εργαζόμενους, την γραφειοκρατία, τον παραγοντισμό και στο τέλος το ξεπούλημα. Οι διαδικασίες δεν μπορεί να είναι εκλογές μια φορά το χρόνο, η διαχείριση των προβλημάτων δεν μπορεί να γίνεται από δύο, τρία άτομα του προεδρείου, ένα σωματείο δεν μπορεί να συναλλάσσεται με κράτος και κόμματα.
Στην οργάνωση των τεχνικών θα συμμετέχουν όλοι οι εργαζόμενοι ανεξαρτήτως ηλικίας, εμπειρίας, ειδικότητας, υπηκοότητας, κατοχής άδειας ασκήσεως επαγγέλματος. Όλοι θα έχουν υποχρεώσεις και ευθύνες , όλοι θα εισπράττουν την αλληλεγγύη όλων. Και το κύριο όργανο της οργάνωσης αυτής δεν μπορεί να είναι άλλο από τη γενική συνέλευση όλων των εργαζομένων όπου ο καθένας θα έχει φωνή και οι αποφάσεις θα είναι συλλογικές. Κανένας ειδικός, καμιά αυθεντία, κανένας ενδιάμεσος δεν μπορεί να διαπραγματεύεται τα προβλήματα του επαγγέλματος. Κανένας δεν θα μπορεί να έχει προνόμια, ούτε ειδική μεταχείριση. Όλοι θα είναι ίσοι στο λόγο και τις αποφάσεις.
Παράλληλες διαδικασίες που θα διευκολύνουν και θα επιταχύνουν την αποτελεσματικότητα της γενικής συνέλευσης είναι η συνέλευση συνεργείου που θα συζητιούνται τα συγκεκριμένα προβλήματα κάθε έργου (σειρά, ταινία, διαφημιστικό, εκπομπή) αλλά και οι κλαδικές συνελεύσεις όπου θα συζητιούνται τα προβλήματα των ειδικοτήτων και θα προετοιμάζονται θέματα που θα εισηγούνται στη γενική συνέλευση.
Το εάν θα δημιουργηθεί σωματείο αυτό θα εξαρτηθεί από τη δυναμική, την βούληση αλλά και την αναγκαιότητα που θα προσδώσουν τα μέλη της συνέλευσης. Ίσως ειπωθεί ότι τέτοιου είδους οργανώσεις είναι αναποτελεσματικές και ουτοπικές. Έχουμε να απαντήσουμε ότι α)έχουμε δοκιμάσει τις ρεαλιστικές προτάσεις και είναι αυτές που μας οδήγησαν σ’αυτή την κατάσταση β) δεν μπορεί να υπάρξει άμεση λύση και μαγική συνταγή και γ)τα προβλήματα είναι κοινά για όλους, πρέπει να συζητιούνται απ’όλους, να δεσμεύονται όλοι.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Αυτού του είδους η οργάνωση δεν μπορεί να υπάρξει και δεν θα γίνει πραγματικότητα αν δεν υπάρχει αλληλεγγύη τόσο μεταξύ των τεχνικών όσο και μεταξύ των τεχνικών και άλλων εργαζομένων ή ανέργων. Μη ξεχνάμε ότι αυτή την περίοδο πολλοί θα αλλάξουν επάγγελμα ή θα παραμένουν για μεγάλο χρόνο άνεργοι. Το ότι είμαστε στο χώρο του θεάματος ή το ότι παράγουμε καλλιτεχνικό έργο δεν μας διαφοροποιεί σε τίποτα από τους άλλους εργαζόμενους. Με δράσεις αλληλεγγύης σε αγωνιζόμενους εργαζόμενους ή ανέργους αλλά και στους πιο αδύναμους θα ξεπεράσουμε τη συντεχνιακή και ατομικιστική αντίληψη που είχαμε ως τώρα και ήταν ένας από
τους κύριους παράγοντες που μας οδήγησαν στην αδύναμη κατάσταση που βρισκόμαστε. Η αλληλεγγύη μπορεί να δομηθεί μέσα από την επικοινωνία αλλά και πράξεις που να ενισχύουν τους δεσμούς κοινότητας ανάμεσα μας. Η ίδρυση ταμείου αλληλεγγύης είναι αναγκαία για να βοηθηθούν τεχνικοί που έχουν πολύ σοβαρή ανάγκη. Τώρα που το κράτος πρόνοιας καταρρέει εργαζόμενοι με σοβαρά προβλήματα υγείας ή ατυχήματα θα βρίσκονται σε τραγική κατάσταση.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΔΡΟΜΟΣ-ΑΓΩΝΕΣ
Η εργατική τάξη και η τάξη των εργοδοτών δεν έχουν τίποτα το κοινό μεταξύ τους. Οι εργοδότες αφού τόσα χρόνια έκαναν περιουσίες και καταθέσεις τώρα θέλουν ακόμη περισσότερα. Οι συλλογικές συμβάσεις ακυρώνονται είτε με νόμους είτε με την τρομοκρατία των εργοδοτών μέσα από τον εκβιασμό της εργασίας ή της ανεργίας. Κανένας εργοδότης και κανένα κράτος δεν θα αναχαιτιστούν στο δρόμο τους για την υποδούλωση μας αν δεν πιεστούν, δεν εκβιαστούν, δεν τρομοκρατηθούν. Ο αγώνας, ο δρόμος και η σύγκρουση είναι μονόδρομος. Η υπεράσπιση της συλλογικής σύμβασης, η χρησιμοποίηση των αναιμικών θεσμικών οργάνων που έχουν απομείνει (επιθεώρηση εργασίας, Ι.Κ.Α., καταγγελίες) είναι μέσα πίεσης προς τους εργοδότες. Η λογική “μια δουλίτσα να υπάρχει και ότι να’ναι” οδηγεί στον πάτο.
Επίσης έχουμε ένα όπλο δυνατό, το αντικείμενο της δουλειάς μας. Την εικόνα και ήχο, που θα πρέπει να τα χρησιμοποιήσουμε για την υπεράσπιση των κοινωνικά αποκλεισμένων, την αποκάλυψη της φύσης του καπιταλισμού, για τους αγώνες που πραγματοποιούν οι εργαζόμενοι.
Μέσα από την ιστορία γίνεται φανερό ότι οι μεγάλες κρίσεις σαν κι αυτή που ζούμε εμείς σήμερα (μη ξεχνάμε την κατάσταση σε Αφρική, Ασία όλα αυτά τα χρόνια) βοηθούν το υπάρχον οικονομικό και κοινωνικό σύστημα να ξεπερνάει τις αντιφάσεις και αδιέξοδα του. Μέσα από την καταστροφή και το θάνατο ζει και γίνεται πιο δυνατό. Άλλοτε μέσα από τη φτώχεια και τη δυστυχία, άλλοτε μέσα από πολέμους και πυρηνικές καταστροφές. Αυτή τη χρονική στιγμή ο πλούτος που παράγουν οι εργαζόμενοι είναι συγκεντρωμένος σε πιο λίγα
χέρια από ποτέ. Όλα αυτά δεν είναι δυνατό να μη μας προκαλούν ερωτήματα και προβληματισμούς για το σύστημα ,την παραγωγή, τις διεξόδους τόσο μέσα στο επάγγελμα μας όσο και έξω απ’αυτό.
Μας ενδιαφέρει τι παράγουμε, πόσο παράγουμε, για ποιόν το παράγουμε;
Μπορεί η κατανάλωση να είναι η αιτία για την οποία ζούμε και από την οποία ζούμε;
Η κοινωνία χρειάζονταν αυτή την τόσο μεγάλη παραγωγή διαφημίσεων, σειρών, εκπομπών, ταινιών;
Μήπως οι θέσεις των τεχνικών κινημ.-τηλ. όπως και αυτές της παραγωγής υπηρεσιών ήταν πολύ περισσότερες απ’ αυτές που χρειάζεται η κοινωνία;
Μπορούμε να φανταστούμε ενός κινηματογραφικού-τηλεοπτικού έργου με διαφορετικούς όρους απ’αυτούς του παραγωγού-τεχνικού-διανομέα, καναλάρχη;
Ποια είναι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ενός κινηματογραφικού-τηλεοπτικού προϊόντος;
Μπορούμε να ζούμε παράγοντας έργα στα οποία δεν εμπεριέχεται η εκμετάλλευση και η υπεραξία;
Μπορούμε να αυτοδιευθύνουμε την παραγωγή, διανομή, κατανάλωση;
Μήπως η παντοδυναμία του καπιταλισμού είναι ένας μύθος που θα πρέπει να καταρρίψουμε;
Η οργάνωση μας σαν τεχνικοί στο θέαμα θα εμπεριέχει το σπόρο για την κοινωνία που θέλουμε;
Το πολιτικό σύστημα μη έχοντας πια καμιά νομιμοποίηση προσφεύγει σε όλο και πιο τρομοκρατικούς και τυραννικούς τρόπους άσκησης της εξουσίας όπως το νοιώσαμε εφιαλτικά στην πορεία της απεργίας της 11ης Μάη με το παρά λίγο δολοφονικό χτύπημα στον Γ.Κ. και τον τραυματισμό άλλων 80 διαδηλωτών από τα Μ.Α.Τ. Ο κοινωνικός ιστός διαλύεται και η εργατική τάξη μετατρέπεται σε αναλώσιμους φτωχούς.
Τα κοινωνικά κομμάτια τρομοκρατημένα, χωρίς αντιστάσεις και ανακλαστικά στρέφεται το ένα εναντίον του άλλου. Ο κοινωνικός κανιβαλισμός πήρε σάρκα και οστά όπως είδαμε με τα πογκρόμ ελλήνων-φασιστών εναντίον μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας με αφορμή την άγρια δολοφονία
ενός ανθρώπου για μία κάμερα. Ο ισχυρότερος εναντίον του αδύναμου, ο έλληνας εναντίον του μετανάστη, ο μεσαίος εναντίον του πληβείου, ο κατέχων άδεια ασκήσεως επαγγέλματος εναντίον αυτού που δεν έχει.
Οι τεχνικοί στον εργασιακό χώρο του κινηματογράφου-τηλεόρασης εισπράττουν και αυτοί με τη σειρά τους όλη την κρίση με πολύ μεγάλη ανεργία, μεγάλη μείωση των εισοδημάτων τους και ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις. Επιδίωξη των εργαζόμενων σ΄ αυτόν το χώρο δεν είναι πλέον η ευημερία όπως ήταν, αλλά η επιβίωση. Σ΄ αυτή την κοινωνική και εργασιακή πραγματικότητα το μέλλον μοιάζει ζοφερό αν αφεθεί στα χέρια της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας.
Είναι ανάγκη να ανασυρθούν από τη συλλογική μνήμη διαδικασίες και εργαλεία που ξεχάστηκαν, είναι ανάγκη να χρησιμοποιηθούν τα ‘’όπλα’’ που υπάρχουν τώρα για να μπορέσουμε να αντισταθούμε απέναντι στη βαρβαρότητα που έρχεται. Αλλά ταυτόχρονα θα πρέπει να δημιουργηθούν και να χτιστούν μέσα στα ερείπια δομές και οργανώσεις που δεν θα επιτρέψουν να επαναληφθεί η ιστορία, που θα δημιουργήσουν ένα κόσμο που θα παράγει για τις ανάγκες του και θα ικανοποιεί τις πραγματικές επιθυμίες του.
Όλοι μαζί, συλλογικά.
ΟΡΓΑΝΩΣΗ
Η οργάνωση των τεχνικών στον κινηματογράφο-τηλεόραση δεν μπορεί να είναι ίδια μ’αυτήν που έθρεψε την αδιαφορία στους εργαζόμενους, την γραφειοκρατία, τον παραγοντισμό και στο τέλος το ξεπούλημα. Οι διαδικασίες δεν μπορεί να είναι εκλογές μια φορά το χρόνο, η διαχείριση των προβλημάτων δεν μπορεί να γίνεται από δύο, τρία άτομα του προεδρείου, ένα σωματείο δεν μπορεί να συναλλάσσεται με κράτος και κόμματα.
Στην οργάνωση των τεχνικών θα συμμετέχουν όλοι οι εργαζόμενοι ανεξαρτήτως ηλικίας, εμπειρίας, ειδικότητας, υπηκοότητας, κατοχής άδειας ασκήσεως επαγγέλματος. Όλοι θα έχουν υποχρεώσεις και ευθύνες , όλοι θα εισπράττουν την αλληλεγγύη όλων. Και το κύριο όργανο της οργάνωσης αυτής δεν μπορεί να είναι άλλο από τη γενική συνέλευση όλων των εργαζομένων όπου ο καθένας θα έχει φωνή και οι αποφάσεις θα είναι συλλογικές. Κανένας ειδικός, καμιά αυθεντία, κανένας ενδιάμεσος δεν μπορεί να διαπραγματεύεται τα προβλήματα του επαγγέλματος. Κανένας δεν θα μπορεί να έχει προνόμια, ούτε ειδική μεταχείριση. Όλοι θα είναι ίσοι στο λόγο και τις αποφάσεις.
Παράλληλες διαδικασίες που θα διευκολύνουν και θα επιταχύνουν την αποτελεσματικότητα της γενικής συνέλευσης είναι η συνέλευση συνεργείου που θα συζητιούνται τα συγκεκριμένα προβλήματα κάθε έργου (σειρά, ταινία, διαφημιστικό, εκπομπή) αλλά και οι κλαδικές συνελεύσεις όπου θα συζητιούνται τα προβλήματα των ειδικοτήτων και θα προετοιμάζονται θέματα που θα εισηγούνται στη γενική συνέλευση.
Το εάν θα δημιουργηθεί σωματείο αυτό θα εξαρτηθεί από τη δυναμική, την βούληση αλλά και την αναγκαιότητα που θα προσδώσουν τα μέλη της συνέλευσης. Ίσως ειπωθεί ότι τέτοιου είδους οργανώσεις είναι αναποτελεσματικές και ουτοπικές. Έχουμε να απαντήσουμε ότι α)έχουμε δοκιμάσει τις ρεαλιστικές προτάσεις και είναι αυτές που μας οδήγησαν σ’αυτή την κατάσταση β) δεν μπορεί να υπάρξει άμεση λύση και μαγική συνταγή και γ)τα προβλήματα είναι κοινά για όλους, πρέπει να συζητιούνται απ’όλους, να δεσμεύονται όλοι.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Αυτού του είδους η οργάνωση δεν μπορεί να υπάρξει και δεν θα γίνει πραγματικότητα αν δεν υπάρχει αλληλεγγύη τόσο μεταξύ των τεχνικών όσο και μεταξύ των τεχνικών και άλλων εργαζομένων ή ανέργων. Μη ξεχνάμε ότι αυτή την περίοδο πολλοί θα αλλάξουν επάγγελμα ή θα παραμένουν για μεγάλο χρόνο άνεργοι. Το ότι είμαστε στο χώρο του θεάματος ή το ότι παράγουμε καλλιτεχνικό έργο δεν μας διαφοροποιεί σε τίποτα από τους άλλους εργαζόμενους. Με δράσεις αλληλεγγύης σε αγωνιζόμενους εργαζόμενους ή ανέργους αλλά και στους πιο αδύναμους θα ξεπεράσουμε τη συντεχνιακή και ατομικιστική αντίληψη που είχαμε ως τώρα και ήταν ένας από
τους κύριους παράγοντες που μας οδήγησαν στην αδύναμη κατάσταση που βρισκόμαστε. Η αλληλεγγύη μπορεί να δομηθεί μέσα από την επικοινωνία αλλά και πράξεις που να ενισχύουν τους δεσμούς κοινότητας ανάμεσα μας. Η ίδρυση ταμείου αλληλεγγύης είναι αναγκαία για να βοηθηθούν τεχνικοί που έχουν πολύ σοβαρή ανάγκη. Τώρα που το κράτος πρόνοιας καταρρέει εργαζόμενοι με σοβαρά προβλήματα υγείας ή ατυχήματα θα βρίσκονται σε τραγική κατάσταση.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΔΡΟΜΟΣ-ΑΓΩΝΕΣ
Η εργατική τάξη και η τάξη των εργοδοτών δεν έχουν τίποτα το κοινό μεταξύ τους. Οι εργοδότες αφού τόσα χρόνια έκαναν περιουσίες και καταθέσεις τώρα θέλουν ακόμη περισσότερα. Οι συλλογικές συμβάσεις ακυρώνονται είτε με νόμους είτε με την τρομοκρατία των εργοδοτών μέσα από τον εκβιασμό της εργασίας ή της ανεργίας. Κανένας εργοδότης και κανένα κράτος δεν θα αναχαιτιστούν στο δρόμο τους για την υποδούλωση μας αν δεν πιεστούν, δεν εκβιαστούν, δεν τρομοκρατηθούν. Ο αγώνας, ο δρόμος και η σύγκρουση είναι μονόδρομος. Η υπεράσπιση της συλλογικής σύμβασης, η χρησιμοποίηση των αναιμικών θεσμικών οργάνων που έχουν απομείνει (επιθεώρηση εργασίας, Ι.Κ.Α., καταγγελίες) είναι μέσα πίεσης προς τους εργοδότες. Η λογική “μια δουλίτσα να υπάρχει και ότι να’ναι” οδηγεί στον πάτο.
Επίσης έχουμε ένα όπλο δυνατό, το αντικείμενο της δουλειάς μας. Την εικόνα και ήχο, που θα πρέπει να τα χρησιμοποιήσουμε για την υπεράσπιση των κοινωνικά αποκλεισμένων, την αποκάλυψη της φύσης του καπιταλισμού, για τους αγώνες που πραγματοποιούν οι εργαζόμενοι.
Μέσα από την ιστορία γίνεται φανερό ότι οι μεγάλες κρίσεις σαν κι αυτή που ζούμε εμείς σήμερα (μη ξεχνάμε την κατάσταση σε Αφρική, Ασία όλα αυτά τα χρόνια) βοηθούν το υπάρχον οικονομικό και κοινωνικό σύστημα να ξεπερνάει τις αντιφάσεις και αδιέξοδα του. Μέσα από την καταστροφή και το θάνατο ζει και γίνεται πιο δυνατό. Άλλοτε μέσα από τη φτώχεια και τη δυστυχία, άλλοτε μέσα από πολέμους και πυρηνικές καταστροφές. Αυτή τη χρονική στιγμή ο πλούτος που παράγουν οι εργαζόμενοι είναι συγκεντρωμένος σε πιο λίγα
χέρια από ποτέ. Όλα αυτά δεν είναι δυνατό να μη μας προκαλούν ερωτήματα και προβληματισμούς για το σύστημα ,την παραγωγή, τις διεξόδους τόσο μέσα στο επάγγελμα μας όσο και έξω απ’αυτό.
Μας ενδιαφέρει τι παράγουμε, πόσο παράγουμε, για ποιόν το παράγουμε;
Μπορεί η κατανάλωση να είναι η αιτία για την οποία ζούμε και από την οποία ζούμε;
Η κοινωνία χρειάζονταν αυτή την τόσο μεγάλη παραγωγή διαφημίσεων, σειρών, εκπομπών, ταινιών;
Μήπως οι θέσεις των τεχνικών κινημ.-τηλ. όπως και αυτές της παραγωγής υπηρεσιών ήταν πολύ περισσότερες απ’ αυτές που χρειάζεται η κοινωνία;
Μπορούμε να φανταστούμε ενός κινηματογραφικού-τηλεοπτικού έργου με διαφορετικούς όρους απ’αυτούς του παραγωγού-τεχνικού-διανομέα, καναλάρχη;
Ποια είναι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ενός κινηματογραφικού-τηλεοπτικού προϊόντος;
Μπορούμε να ζούμε παράγοντας έργα στα οποία δεν εμπεριέχεται η εκμετάλλευση και η υπεραξία;
Μπορούμε να αυτοδιευθύνουμε την παραγωγή, διανομή, κατανάλωση;
Μήπως η παντοδυναμία του καπιταλισμού είναι ένας μύθος που θα πρέπει να καταρρίψουμε;
Η οργάνωση μας σαν τεχνικοί στο θέαμα θα εμπεριέχει το σπόρο για την κοινωνία που θέλουμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου